Opis
Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca/Jugoslavija u čitavom se svom trajanju od osnivanja 1918. do sloma 1941. godine nalazila u političkim režimima koji su imali izrazito autoritarne karakteristike. Međuratna Jugoslavija nudi konstruktivan primjer svima koji se bave problemima upravljanja konfliktima i njihovim rješavanjem u multinacionalnim društvima. Područje bivše kraljevske Jugoslavije možemo donekle opravdano promatrati kao područje trajne nestabilnosti i čestog političkog nasilja, usprkos tome što su političke elite nastojale u određenim intervalima kompromisima svladati unutarnje etničke i političke sukobe. Promatrajući tada njezino geopolitičko okruženje, vidljiva je sličnost s pojavama autoritarnosti u zemljama koje su je okruživale, poput Mađarske, Bugarske, Rumunjske, Italije ili Albanije. Slično je bilo i u velikom dijelu europskog kontinenta. Do druge polovice 1930-ih godina sve zemlje Istočne i Srednje Europe, s izuzetkom Čehoslovačke, dobile su diktatorske režime.
U različitim vremenskim razdobljima u Kraljevini Jugoslaviji mijenjala se samo razina autoritarnosti vladajućeg režima. Upravo je opća karakteristika autoritarnosti oslanjanje na represivni aparat u svrhu svladavanja svake političke i druge akcije protiv režima. Svaka anticentralistička politika je u središnjim vlastima u Beogradu doživljavana kao protudržavni čin i tako tretirana. Cijeli represivni aparat bio je upregnut u funkciju političke borbe. Činjenica da je kralj Aleksandar Karađorđević u svom vladanju bio izrazito oslonjen na vojsku i njene vojne vrhove imala je također velikog utjecaja na politički život u zemlji. Otpočetka se beogradski režim u sukobu sa svojim političkim protivnicima služio u provođenju represivnih mjera i sa različitim civilnim poluvojnim postrojbama s unitarističkim i velikosrpskim obilježjima. Osim ORJUN-e, najeksponiranija organizacija na koju se režim oslanjao bilo je Udruženje četnika koje je de facto služilo kao pomoćnik oružništvu i vojsci. U vremenu Šestosiječanjske diktature, u jeku provođenja politike integralnog jugoslavenstva, represija je bila uglavnom usmjerena suzbijanju hrvatskih nacionalnih simbola, ali ne i srpskih. Tako se Udruženje četnika koristeći jugoslavensku retoriku i time prikrivajući svoje izrazito (veliko)srpsko obilježje činilo ravnopravno djelujući s organima reda. Upravo je nasilje tih udruženja ili društava koja su zagovarala unitarizam sa srbijanskom premoći nad bilo kojim oblikom oporbe, koji su prepoznavali u predstavnicima anticentralističkih ideja, u čemu je prednjačila Hrvatska seljačka stranka, uzrokovalo hrvatski odgovor.
